Part 19

21. E ata që nuk e shpresojnë takimin Tonë, thanë: “Përse të mos na dërgohen neve engjëj, ose përse të mos shohim Zotin tonë ?” Ata tejçmuan lartë veten dhe u sollën me arrogancë.

22. Për kriminelët atë ditë kur i shohin engjëjt nuk ka gëzim, sepse ata (engjëjt) u thonë: “Është e ndaluar çdo e mirë (apo Xhenneti është haram për ju)!”  

23. E Ne i kthehemi ndonjë vepre që e bënë ata dhe e bëjmë atë për hi e pluhur.  

24. Atë ditë banuesit e Xhennetit do të kenë vend shumë të mirë dhe pushimore shumë të këndshme.  

25. Dhe (përkujto) ditën kur do të çahet qielli me anën e një reje e lëshohen engjëjt në një mënyrë madhështore.  

26. Atë ditë sundimi i vërtetë është i të Gjithëmëshirëshmit, e ajo ditë për jobesimtarët do të jetë ditë e vështirë.  

27. Atë ditë zullumqari do t’i kafshojë duart eveta dhe do të thotë: “I mjeri unë, ta kisha marrë rrugën e Pejgamberit!”  

28. O shkatërrimi im, ah të mos e kisha bërë filanin mik!  

29. Në të vërteë, pasi e gjeta rrugën e drejë, ai më largoi mua prej asaj, e djalli është ai që njeriun e humb dhe e lë të vetmuar.  

30. E i dërguari tha: “O Zot imi, vërtet, populli im e konsideroi këtë Kur’an si (diç) të hedhur!”  

31. Shi kështu, Ne secilit pejgamber ia bëmë ndonjë armik prej jobesimtarëve, por mjfton që Zoti të jetë udhërrëfyes ndihmës yti.  

32. E ata që nuk besuan thanë: “Përse të mos i ketë zbritur atij (Muhammedit) Kur’ani përnjëherë?” Ashtu (e zbritëm pjesë-pjesë) që me të të forcojmë zemrën tënde dhe Ne e sollëm atë ajet pas ajetit (dalëngadalë).  

33. Dhe ata nuk të sjellin ndonjë shembull ty, e që Ne të mos ta tregojmë të vërtetën, duke të ofruar shpjegim të qartë e të plotë.  

34. Ata do të tubohen, do të jenë të përmbysur me fytyrat e tyre në Xhehennem, të tillëve u përket vendi më i keq, ndaj ata janë më të humburit në rrugën e tyre.  

35. Ne edhe Musait i patëm dhënë librin, e bashkuam me vëllain e vet, Harunin, që takeë si ndihmës.

36. U thamë: “Shkoni ju të dy te ai popull ë i përgënjeshtroi argumentet Tona!” E Ne pastaj i shkatërrruam ata shumë keq.

37. Ne e përmbytëm edhe popullin e Nuhut meqë ata të dërguarit i quajtën rrenacakë, e pët njerëzit, të cilët mendojnë, le të marrin mësim nga ata. E për mizorët Ne kemi përgaditur dënim të rëndë.

38. Edhe Adin, Themudin, banorët e Res-it dhe shumë gjenerata ndërmjet tyre (i shkatërruam).  

39. E secilit prej tyre u patëm sjellë argumente, por të gjithë i rrënuam.

40. Ata (kurejshitët) kaluan buzë fshatit, i cili ishte gurëzuar me atë shiun (gurëzim prej së larti) e shëmtuar, po a nuk janë ata, të cilët e panë atë? Jo, nuk e vëhtruan, sepse ata ishin të tillë, të cilët nuk shpresonin në ringjallje.  

41. E kur të shohin ty, nuk të çmojnë ndryshe, por vetëm në talje e thonë: “A ky është ai që All-llahu e dërgoi pejgamber?”  

42. “Sikur ne të mos ishim të qëndrueshëm ndaj tyre, ai gati na pat zbrapsur prej zotave tanë!” e më vonë, kur ra shohin qartazi dënimin, do ta kuptojnë se kush ishtë më larg nga e vërteta.  

43. A e ke parë ti atë që, që për zot e qmon epshin e vet, a mos do t’i bëhesh ti atij mbrojtës?  

44. A mendon ti se shumica e tyre dëgjojnë pse kuptojnë? Ata nuk trajtohen ndryshe, por vetëm si kafshë, bile janë edhe më të humbur nga e vërteta.  

45. A e sheh se si Zoti yt e zgjati (andej e këndej) hijen, e sikur të kishte dashur do ta linte në një vend, pastaj diellin e bëmë rrëfyes të saj.  

46. Pastaj Ne e tërheqim pak nga pak.  

47. E ai është që natën ua bëri petk, gjumin e pushim e ditën e bëri për gjallërim.  

48. Edhe Ai është, që i lëshon erëra myzhde në prag të mëshirës së Tij (shiut) dhe Ne lëshuam prej qiellit ujë të pastër.  

49. Që me të t’i japim jetë një toke të vdekur dhe t’u japim të pijnë atyre që i krijuam, kafshë e shumë njerëz.  

50. Ne shumë herë ua përkujtuam atyre këto fakte që të mendojnë, por shumica e njerëzve nuk deshën tjetër pos refuzimit.  

51. Sikur të kishim dashur Ne, do të dërgonim pejgamber në çdo vendbanim.  

52. Po ti mos dëgjo jobesimtarët e luftoi ata me të (me Kur’an)  

53. Ai la të lirë të bashkohen dy dete, ky (njëri) i pijshëm e i shijshëm, e ky (tjetri) i njelmët e i idhët, mes tyre bëri si të jetë ndonjë pendë, pritë që të mos përzihen.  

54. Dhe Ai nga uji (fara) krijoi njeriun, dhe e bëri atë të ketë fis dhe të ketë miqësi. Zoti yt ka mundësi të jashtëzakonshme.  

55. E ata në vend të All-llahut adhurojnë atë që nuk u sjell as dobi, as dëm atyre, po jobesimtari ndihmon atë që është kundër Zotit të vet.  

56. E Ne nuk të dërguam ty për tjetër qëllim, por vetëm si përgëzues e si qortues.  

57. Thuaj: “Unë për këtë nuk kërkoj shpërblim prej jush, por vetëm kush të dojë të marrë rrugën që e afron te Zoti i vet”.  

58. Ti mbështetju Atij të përjetshmit që nuk vdes kurrë, madhëroje me lavdërimin që i takon Atij, Ai mjafton për njohje në hollësi të mëkateve të robve të vet.  

59. Ai krijoi qiejt e tokën dhe gjithçka që gjendet në mës tyre brenda gjashtë ditësh, e pastaj mbizotëroi Arshin. Ai është Mëshiruesi. Për këtë pyete ndonjë shumë të dijshëm.  

60. E kur u është thënë atyre: Bëni sezhde ndaj të madhërishmit, ata thanë: “E kush është Rrahmani - Mëshiruesi? A t’i bëjmë sexhde pse ti na urdhëron?” E kjo shtoi edhe më tepër largimin e tyre (nga feja).  

61. I madhërishëm është Ai që krijoi yje në qiell dhe vendosi në të dritë (diell) e hënë që ndriçon.  

62. Ai është që bëri natë e ditën zëvendsuese të njëra-tjetrës dhe për atë që dëshiron të mendojë apo të falënderojë, argument.  

63. E robërit e Zotit janë ata që ecin nëpër tokë të qetë, e kur atyre me fjalë u drejtohen injorantët, ata thonë: “Paqe!”  

64. Dhe që për hirë të Zotit të tyre natën e alojnë duke bërë sexhde dhe duke qëndruar në këmbë (falen).  

65. Edhe ata që thonë: “Zoti ynë, largoje prej nesh vuajtjen e Xhehennemit, e s’ka dyshim se vuajtja në të është gjëja më e rëndë”.  

66. Ai, vërtet është vendqëndrim i keq.  

67. Edhe ata që kur shpenzojnë nuk e teprojnë e as nuk janë dorështrënguar, po mbajnë mesataren e janë të matur.  

68. Edhe ata që pos All-llahut, nuk lusin zot tjetër dhe nuk mbysin njeriun që ka ndaluar All-llahu, por vetëm kur e meriton në bazë të drejtësisë, dhe që nuk bëjnë kurvëri, ndërsa kush i punon këto, ai gjen ndëshkimin.  

69. Atij i dyfishohet dënimi ditëne kijametit dhe aty mbetet i përbuzur përgjithmonë.  

70. Përveç ati që është penduar dhe ka bërë vepër të mirë, të tillëve All-llahu të këqiat ua shëndrron në të mira. All-llahu është mëshirues, ndaj Ai falë shumë.  

71. Ai që është penduar dhe ka bërë mirë, në të vërtet, ai është kthyer te All-llahu dhe është i pranishëm.  

72. (Robërit e Zotit janë) Edhe ata që nuk dëshmojnë rrejshëm dhe kur (rastësisht) kalojnë pranë së keqes, kalojnë duke e ruajtur karakterin e vet.  

73. Edhe ata që kur këshillohen me ajetet e Kur’anit të Zotit të tyre, nuk u kthejnë shpinën si të shurdhët e të verbër.  

74. Edhe ata që thonë: “Zoti ynë, na bën që të jemi të gëzuar me (punën) e grave tona dhe pasardhsve tanë, neve na bën shembull për të devotshmit”.  

75. Për shkak se duruan, të tillët shpërblehen me një shkallë të lartë (Xhennet) dhe aty priten me përshëndetje të selamit.  

76. Aty janë përgjithmonë, e sa vendqëndrim dhe vendbanim i mirë është ai.  

77. Thuaj: “zoti im as nuk do të kujdesej për ju, sikur të mos ishte lutja juaj (kur gjendeni në vështirësi, ose sikur të mos ishit të thirur të besoni), e ju përgënjeshtruat, andaj dënnimi do t’ju jetë i pandërprerë”.   

26.Suretu Esh Shu'ara

Me emrin e All-llahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit!

1. Ta, Sinë, Mimë. 

2. Këto janë ajete të librit të (të Kur’anit) qartë! 

3. A mos do të mbysësh ti veten (Muhammed) pse ata nuk bëhen besimtarë?! 

4. Silur të duam Ne, do të zbritnim një argument (mrekulli) nga qielli mbi ta, e që qafat e tyre do t’i rrinin përulur atij. 

5. Atyre nuk u vjen asnjë këshillë e re nga Mëshiruesi, e që ata mos t’ia kthejnë shpinën. 

6. Vërtet, ata përgënjeshtruan, por atyre do t’u vijë kobi i asaj me të cilën talleshin. 

7. A nuk e shikuan ata tokën se sa shumë loje bimësh të dobishme bëmë të mbijnë në të? 

8. Vërtet, në këto ka fakte (të forta), por megjithatë, shumica e tyre nuk kanë qenë besimtarë. 

9. e s’ka dyshim se Zoti yt është Ai i Gjithfuqishmi (t’i ndëshkojë) po edhe i Mëshirshmi. 

10. (Përkujto) Kur Zoti yt e thirri Musain: “Të shkosh te ai popull zullumqarë!” 

11. Populli i faraonit, a nuk janë duke u frikësuar (dënimit)? 

12. Ai (Musai) tha: “Zoti im, kam frikë se do të trajtojnë si gënjeshtarë. 

13. Do të më shtrëngohet krahrori (shpirti) im dhe nuk do të më leshohet gjuha ime (të flas rrjedhshëm), anaj dërgoje (bëre pejgamber) Harunin. 

14. Madje unë kam një faj ndaj tyre, e kam frikë se do të më mbysin (për hakmarrje)!” 

15. Ai (All-llahu) tha: “Kurrsesi (nuk do të mbysin), po shkoni ju të dy me argumentet Tona. Ne jemi me ju vështrues tuaj (ju dëgjojmë dhe ju ndihmojmë). 

16. Shkoni dhe faraonit thoni: “Ne jemi të dërguar nga Zoti i të gjitha botëve. 

17. T’i lejosh beni israilët të vijnë me ne!” 

18. Ai (faraoni) tha: “A nuk të rritëm ty si fëmijë në mesin e tonë, ku i kalove disa vjet të jetës sate. 

19. Dhe ti e bëre atë punën tënde që e bëre, prra ti je mohues (i të mirave që t’i bëmë). 

20. (Musai) Tha: “E bëra atë, atëherë kur isha i pavetëdijshëm. 

21. Andaj, edhe ika prej jush kur u frikësova nga ju, e Zoti im më dhuroi dhe më bëri nga të dërguarit. 

22. Më përmend atë të mirë që më bëre mua, e ti robërove beni israilët!” 

23. (Faraoni) Tha: “E cili është ai zot i botëve (që ju dërgoj)?” 

24. Ai i tha: “Zoti i qiejve dhe i tokës dhe ç’ka ndërmjet tyre, nëse bindeni!” 

25. Ai (faraoni) atyre që ishin përreth, u tha: “A nuk e dëgjoni?!” 

26. Ai (Musai) tha: “Zoti juaj dhe i prindërve tuaj të parë!” 

27. (Faraoni) Tha: “Vërtet, i dërguari juaj që u është dërguar juve, me siguri është i çmendur!” 

28. (Musai) Tha: “Zot i lindjes dhe i perëndimit dhe ç’ka ndërmjet tyr. po qe se kuptoni!” 

29. (faraoni) Tha: “Nëse ti beson zot tjetër pos meje, do të gjendesh në mesin e të burgosurve!” 

30. (Musai) Tha: “A edhe nëse të sjell ndonjë argument të qartë!” 

31. Ai tha: “Sille pra, nëse thua të vërtetën?” 

32. Atëherë, (Musai) e hodhi shkopin e vet, i cili u shndërrua në gjarpër të vërtetë. 

33. Nxori dorën prej xhepit, kur qe, ajo në sy të shikuesve flakëronte nga bardhësia. 

34. (faraoni) Parisë që e rrethonte, u tha: “Vërtet, ky qenka magjistar shumë i aftë!” 

35. Që me magjinë e vet dëshiron t’ju dëbojë nga toka juaj, e ç’më propozoni mua? 

36. Paria) Shtyje atë dhe vëlain e tij (çështjen e tyre) për më vonë, e ti dërgo nëpër qytete tubues. 

37. Që t’i sjellin të gjithë magjistarët e dijshëm këtu. 

38. Dhe, magjistarët u tubuan në kohën e ditës së caktuar. 

39. Edhe popullit iu tha: “Ejani e tubohuni, 

40. Ashtu që t’i përkrahin magjistarët, nëse ata triumfojnë”. 

41. E kur erdhën magjistarët i thanë faaonit: “A do të ketë shpërblim për ne, nëse dalim ngadhnjimtarë?” 

42. Ai tha: “Po, bile ju do të jeni atëherë prej më të afërmve!” 

43. Musai atyre u tha: “Hidhnie atë që keni për ta hedhur!” 

44. E ata i hodhën litarët dhe shkopinjtë e tyre duke thënë: “Për hir të madhërisë së faraonit, ne me sifuri do të jemi ngadhënjyes!” 

45. Atëherë edhe Musai e hodhi shkopin e vet, i cili menjëherë gëltiset gjithë çka kishin improvizuar ata. 

46. Atëherë magjistarët ranë në sexhde (u përulën). 

47. E thanë: “Ne i besuam Zotit të botëve, 

48. Zotit të Musait e të Harunit!” 

49. Ai (faraoni) tha: “I besuat atij, para se t’ju lejoja unë?!” S’ka dyshim se ai (Musai) është prijësi juaj që ua mësoi juve magjinë, e keni për të marrë vesh më vonë. Unë do t’ua shkurtoi (do t’ua prejë) duart dhe këmbët tuaja të anës së kundër (klithi) dhe që të gjithëve do t’u gozhdoj”. 

50. Ata (magjistarët) thanë: “S’ka rëndësi, ne kthehemi Zotit tonë, 

51. Meqë ne jemi besimtarët e parë, shpresojmë se Zoti ynë do të na i falë mëkatet tona!” 

52. Ne e urdhëruam (përmes shpalljes) Musain: “Të udhëtosh natan me robërit e Mij dhe se ju do të ndiqeni (prej faraonit)”. 

53. E faraoni dërgoi nëpër qytete për të tubuar njerëz, 

54. (Duke u thënë se) Ata janë një grup i vogël (të cilët ikën me Musain). 

55. Dhe se me të vërtetë, ata na kanë zemëruar (dhe ikën pa lejen tonë). 

56. E me të vërtetë, ne duhet të jemi syçelë. 

57. Dhe Ne (u mbushëm mendjen e) i nxorëm prej kopshteve e burimeve, 

58. prej pasurisë në depo dhe prej vendbanimeve të bukura. 

59. Ja ashtu, Ne ua bëmë atë trashëgim beni israilëve. 

60. E ata (të faraonit) i arritën (beni israilët) në kohën e lindjes së diellit. 

61. Dhe kur u panë dy grupet, shokët e Musait Thanë: “Me siguri na zunë!” 

62. Ai (Musai) tha: Kurrsesi, me mua është Zoti im, Ai do të më udhëzojë”. 

63. Ndërsa Ne Musait i thamë: “Meshkopin tënd bjeri detit”. Deti u nda dhe çdo pjesë u bë si kodër e madhe. 

64. E Ne i afruam atje të tjerët (ata të faraonit). 

65. Dhe Ne e shpëtuam Musain dhe të gjithë ata që ishin me të. 

66. Kurse të tjerët i përmbytëm në ujë. 

67. Vërtet, në këtë (ngjarje) ka fakte, por megjithatë shumica nuk besuan. 

68. Nuk ka dyshim se Zoti yt është i gjithfuqishëm dhe i mëshirshëm. 

69. Lexoju (nga ajo që të shpallëm ty Muhammed) atyre ngjarjen e Ibrahimit. 

70. Kur i tha babait të vet dhe popullit të vet: “çka jeni duke adhuruar?” 

71. Ata i thanë: “Adhurojmë idhuj, vazhdimisht u jemi besnikë atyre!” 

72. Ai i tha: “A ju dëgjojnë ata juve kur të luteni?” 

73. Ose, “a u sjellin juve dobi apo dëm?” 

74. Ata thanë: “Jo, por kështu i gjetëm se bënin edhe prindërit tanë!” 

75. Ai tha: “A po shihni se ç’po adhuroni?” 

76. Ju dhe prindërit tuaj të mëparshëm, 

77. Në të vërtetë, ata (që adhuroni ju) janë armiq të mij. përveç Zotit të botëve (nëse përveç idhujve adhuroni edhe Atë). 

78. Zoti që më krijoi, Ai më udhëzon mua, 

79. Dhe Ai që më ushqen dhe më jep të pijë, 

80. Dhe kur të sëmurem A më shëron, 

81. Ai më bën të vdesë e mandej më ngjall, 

82. Ai te i cili kam shpresë se do të m’i falë mëkatet e mia në ditën e gjykimit. 

83. Zoti im, më dhuro mua urtësi dhe më bashko me të mirët! 

84. Më bën përkujtim të mirë ndër ata që vijnë pas, 

85. Më bn prej trashëgesve të Xhennetit të begatshëm, 

86. Dhe fale babaim tim, se ai vërtet ishtë nga ata të humburit, 

87. E mos më turpëro në ditën kur do të ringjallen. 

88. Ditën kur nuk bën dobi as malli, as fëmijët. 

89. (bën dobi) Vetëm kush i paraqitet Zotit me zemër të shëndoshë. 

90. E Xhenneti u afrohet atyre që ishin të devotshëm. 

91. Ndërsa Xhehennem u dëftohet atyre që ishin të humbur. 

92. Dhe atyre u thuhet: “Ku janë ata që i adhuronit ju”, 

93. Pos All-llahut? Ata, a mund t’ju ndihmojnë juve o vetes? 

94. E ata (idhujt) dhe adhuruesit e tyre, njëri mbi tjetrin hudhën në të, 

95. Dhe të gjithë ushtria (ithtarët) r djallit. 

96. E duke u grindur mes vete në të, ata thonë: 

97. “Pasha All-llahun, njëmend ne kemi qenë krejtësisht të humbur”, 

98. Kur juve (idhuj) u kemi barazuar me Zotin e botëve. 

99. Neve nuk na humbi kush tjetër vetëm se kriminelët (prijësit). 

100. E tash për ne nuk ndonjë ndihmës (ndërmjetësues). 

101. Nuk ka as ndonjë mik të sinqertë. 

102. E, sikur të mnud të kthehemi (dynja) edhe njëherë,, do të bëheshim besimtarë. 

103. Në këtë (që u përmend) ka argumente të bindshme, po shumica e tyre nuk besuan. 

104. Është e vërtetë se Zoti yt është i gjithëfuqishëm dhe i mëshirshëm. 

105. Edhe populli i Nuhut gënjeu të dërguarit. 

106. Kur vëllai i tyre (nga gjaku), Nuhu u tha: “A nuk jeni kah frikësoheni? 

107. Unë jam për ju pejgamber besnik. 

108. Keni frikë (dënimit të) All-llahut e më dëgjoni mua. 

109. Unë për këtë nuk kërkoj prej jush ndonjë shpërblim, shpërblimi për mua është vetëm prej Zotit të botëve. 

110. Pra (edhe njëherë u them) frikësohuni prej All-llahut e më dëgjoni mua! 

111. Ata thanë: “E si të besojmë ty, kur ty të besojnë të ultit?” 

112. Ai tha: “Unë nuk dijë se ç’punuan ata (që ju u thoni të ulët)”. 

113. Përgjegjësia e tyre, nëse kuptoni, është vetëm para Zotit tim. 

114. E unë nuk do t’i përzë besimtarët. 

115. Unë nuk jamë tjetër, por vetëm sa t’u tërheq vërejtjen haptas. 

116. Ata i thanë: “O Nuh! Nëse nuk heq dorë (nga ajo që mëson), do të gurëzohesh (do të mbytesh me gurë)”. 

117. Ai tha: “O Zoti im, populli im më pandeh gënjeshtar. 

118. Pra Ti me drejtësinë tënde gjyko ndërmjet meje dhe atyre dhe më shpëto mua dhe besimtarët që janë me mua!” 

119. Andaj Ne e shpëtuam atë dhe të gjithë ata që ishin me të në anijen e mbushur plot. 

120. Mandej i mbytëm në ujë ata që betën pas tyre. 

121. Edhe në këtë (ngjarje) ka argumente, po shumica e tyre nuk ishin besimtarë. 

122. S’ka dyshim se Zoti yt është i plotfuqishëm i mëshirshëm. 

123. Edhe populli Ad nuk i besoi të dërguarit. 

124. Kur vëllai i tyre, Hudi u tha: “A nuk frikësoheni?” 

125. Unë për ju jam i dërguar besnik. 

126. Andaj, keni frikë (dënimit të) All-llahut dhe më dëgjoni mua. 

127. Unë nuk kërkoj për këtë ndonjë shpërblim prej jush, e shpërblimi është vetëm prej Zotit të botëve. 

128. A në çdo bregore ngritni ndonjë shtëpi (ndërtesë) sa për lojë? 

129. Dhe a i ndërtoni pallatet e fortifikura që të jeni përgjithmonë? 

130. E kur rrëmbeni, rrëmbeni mizorisht. 

131. Pra, kinie frikë All-llahun dhe në dëgjoni mua! 

132. Kinie frikë Atë që u pajisi me çka e dinit vet. 

133. U pajisi me mjete gjallërimi e me djem. 

134. Me kopshte e me burime uji. 

135. Vërtet, unë i frikësohem dënimit tuaj në një ditë të madhe. 

136. Ata thanë: “Për ne është krejt një, si na këshillove, si nuk na këshillove!” 

137. Kjo (që na këshillon ti) nuk është tjetër vetëm se traditë (mitesh) të popujve të lashtë. 

138. Se ne nuk kemi për t’u dënaur. 

139. Dhe ashtu ata e trajtuan atë (Hudin) gënjeshtarët, e Ne atëhere i shkatërruam. Edhe ky është një fakt, po shumiza e tyre nuk besuan. 

140. Vëretet, Zoti yt është i plotfuqishëm i mëshirshëm. 

141. Edhe kabilja Themud nuk i besoi të dërguarit. 

142. Kur vëllai i tyre, Salihu u tha: “A nuk frikësoheni?” 

143. Unë për ju jam i dërguar besnik. 

144. Andaj, kinie frikë (dënimin e) e All-llahut dhe mua më dëgjoni!” 

145. Unë nuk kërkoj për këtë ndonjë shpërblim prej jush, shpërblimi im është vetëm prej Zotit të botëve. 

146. A jeni të sigurt se do të mbeteni në këtë që jeni (përgjithmonë)? 

147. Në kopshte e në burime. 

148. Edhe në të mbjella, e me hurma me frutat e tyre të freskët. 

149. Dhe ju me mjeshtëri po ndërtoni shtëpi nëpër kodra shkëmbore. 

150. Pra, kini frikë All-llahun e më dëgjoni mua. 

151. E mos shkoni pas atyre që janë të pa frenuar (që e teprojnë me vepra të këqia). 

152. Të cilët në tokë bëjnë shkatërrime, nuk bëjnë mirë. 

153. Ata i thanë: “Ti je vetëm i magjepsur”. 

154. Ti nuk je tjetër vetëm se njeri sikurse edhe ne, e nëse e thua të vërtetën, sille pra ndonjë argument!” 

155. Ai tha: “Ja, kjo është devja, kjo do të pijë (ujë) në një ditë të caktuar, kurse ju në një ditë tjetër (jo për një ditë). 

156. Dhe kësaj të mos i bëni ndonjë të keqe, se do t’ju godasë dënimi i ditës së madhe!” 

157. Po ata e therrën atë, madje u penduan (nga frika). 

158. Por ata i zuri ai dënimi i premtuar. Edhe në këtë ka argument, por shumica e tyre nuk u bënë besimtarë. 

159. Vërtet Zoti yt është i plotfuqishëm i mëshirshëm. 

160. Populli i Lutit të dërguarit i konsideroi gënjeshtarë. 

161. Kur vëllai i tyre, Luti i tha: “A nuk i frikësoheni (All-llahut)?” 

162. Unë jam i dërguar i juaj, jam i besueshëm! 

163. Pra, kini frikë (dënimin) All-llahun dhe më dëgjoni mua! 

164. Unë krkoj për këtë ndonjë shprblim prej jush, shpërblimi im është te Zot i botëve. 

165. (Të mjerët ju) A shkoni pas meshkujve të kësaj bote. 

166. E gratë tuaja i leni anash, të cilat Zoti juaj i krijoi për ju! Por ju jeni një popull që kaloni çdo kufij!” 

167. Ata i thanë: “O Lut, nëse nuk pushon (nga kjo që na thua), me siguri do të jesh i dëbuar prej nesh!” 

168. Ai tha: “Unë jam kundër veprimit tuaj! 

169. Zoti im, më shpëto mua dhe familjen time nga ajo që ëjnë ata!” 

170. Ne e shpëtuam atë dhe tërë familjen e tij, 

171. Përpos një plake (gruas së tij) që mbeti me atë (në dënim). 

172. E më pas i zhdukëm ata të tjerët. 

173. E Ne u lëshuam atyre një shi të jashtëzakonshëm (gurë nga qielli), e sa i keq ishte ai shi për ata të cilëve iu pat tërhequr vërejtja. 

174. Edhe në këtë kishte argument (për të mbledhur mend), po shumica e tyre nuk qenë besimtarë. 

175. E Zoti yt, padyshim është Ai i plotfuqishmi dhe i mëshirëshëmi. 

176. Edhe populi i Ejkës të dërguarit i konsiderojnë gënjeshtarë. 

177. Kur Shuajbi atyre u tha: “a nuk ruheni?” 

178. Unë jam i dërguar te ju, jam i besueshëm! 

179. Pra kini frikë (dënimin nga) All-llahun dhe më dëgjoni mua! 

180. Unë nuk kërkoj për këtë ndonjë shprblim prej jush, shpërblimi im është prej Zotit të botëve! 

181. Plotësoni matjen, e mos u bëni prej atyre që lënë mangu! 

182. Dhe matni me peshojë (terezi) të saktë (precize). 

183. Dhe ata leni mangu sendet e njerëzve, e mos bëni shkatërrime në tokë. 

184. Frikësohuni Atij që u krijo juve dhe breznitë e para. 

185. Ata thanë: “Sdyshim se ty të ka zënë magjia!” 

186. Ti nuk je tjetër, por njeri si edhe ne, dhe ne nuk të konsiderojmë tjetër vetëm se gënjeshtarë! 

187. E nëse je nga të vërtetit, atëherë lëshoje mbi ne një copë nga qielli (si dënim)! 

188. Ai tha: “Zoti im e di më së miri për atë që ju veproni!” 

189. Dhe ata e përgënjeshtruan ate, andaj i goditi dënimi i hijes. Vërtet, ai ishte dënimi i një dite të llahtarshme. 

190. Edhe në këtë (ngjarje) ka argumente, po shumica e tyre nuk u bënë besimtarë. 

191. E Zoti yt, pa dyshim është Ai i plotfuqishmi dhe i mëshirshmi. 

192. E edhe ai (kur’ani) është shpallje (zbritje) e Zotit të botëve. 

193. Atë e solli shpirti besnik (Xhibrili). 

194. (E solli) në zemrën tënde, për të qenë ti prej atyre që tërheqin vërejtjen (pejgamber). 

195. (Të shpallëm) Me gjuthëtë kulluar arabe. 

196. Dhe se ai (Kur’ani) është i përmendur edhe në librat e mëparshëm. 

197. A nuk ishte për ata (për jobsimtarët mekas) argument, se atë e dinin dijetarët (ulemaja) e beni israilëve? 

198. E sikur t’ia shpallin atë (Kur’anin) ndonjë joarabi, 

199. e ai t’ua lexonte atyre, ata nuk do t’i besonin atij. 

200. Dhe kështu, Ne u futëm atë (dyshimin) në zemrat kriminelëve, 

201. E ata nuk i besojnë atij (Kur’anit) derisa ta shohin dënimin e dhembshëm, 

202. Dhe t’ju vijë befas, duke mos e hetuar. 

203. e atëherë të thonë: “A thua do të na jepet afat?” 

204. E si ata kërkojnë shpejtimin e dënimit tonë (kur ithanë pejgamberit sillnie dënimin). 

205. Po më thuaj se edhe nëse Ne u jpim të jetojnë vite me rradhë, 

206. e pastaj t’u vijë atyre ajo me çka u tërhiqet vërejtja, 

207. çka do t’u vlejë atyre ajo jetë që gëzuan? 

208. Ne nuk kemi ndëshkuar asnjë fshat (vendbanim), e ai të mos ketë pasur pejgamber. 

209. Që ju përkujtojë (përfundimin e punës së keqe). Ne nuk bëmë të padrejtë. 

210. Atë (Kur’anin) nuk e sollën djajt (si fallin falltorëve). 

211. Atyre as nuk u takon e as që kanë mundësi. 

212. Pse ata jnë të penguar edhe për ta dëgjuar! 

213. Pra, përpos All-llahut, mos lut zot tjetër e të bëhesh prej të dënuarëve. 

214. Dhe tërhiqju vërejtjen farefisit tënd më të afërt. 

215. E të jeshë i butë ndaj besimtarëve që të pranuan ty. 

216. E nëse ata (jobesimtarët) të kundërshtojnë, ti thuaj: “Unë jam i pastër nga ajo që punoni ju”. 

217. Dhe mbështetu në të plotfuqishmin, Mëshiruesin. 

218. I cili të sheh kur të ngritesh në këmbë. 

219. (E të sheh) Edhe lëvizjen tënde në mesin e atyre që falen. 

220. Në të vërtetë, Ai është dëgjuesi, i dijshmi. 

221. A t’u tregojj unë se kujt i vijnë djajt? 

222. Ata i vijnë çdo gënjeshtari mëkatari. 

223. (U vijnë) Dhe hedhin dëgjimin, shumica e tyre gënjejn. 

224. E për sa u përket poeteve (që Muhammedi nuk është i tillë), ata i ndjekin të humbrit (nga e vërteta). 

225. A nuk sheh se ata hidhen në çdo anë (sa lavdërojnë, sa përqeshin). 

226. Dhe ata janë që flasin atë çka nuk punojnë. 

227. Me përjashtim të atyre që besuan, bënë vepra të mira,që e përmendën shumë All-llahun dhe që u mbrojtën pasi që atyre iu bë e padrejtë. E ata që bënë zullum do ta kuptojnë se ç’përfundim i shkojnë (ç’dënim të ashpër ose ç’vendi në Xhehennem do t’i nënshtrohen).     

27.Suretu En Neml

Me emrin e All-llahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit!

1. Ta, Sinë. Këto janë ajete të Kur’anit dhe të librit të kuptueshëm. 

2. Janë udhërrefyes dhe myzhde për besimtarët. 

3. Që falin namazin dhe e japin zeqatin dhe mu ata janë të bindur ndaj botës tjetër. 

4. E atyre që nuk bsojnë botën e ardhme, Ne ua kemi hijeshuar veprat ndaj dhe ata bredhin. 

5. Të tillët janë ata që u takon dënimi më i rëndë dhe mu ata do të jenë më të dëshpruarit në botën tjetër. 

6. E s’ka dyshim se ti (Muhammed) e pranon Kur’anin nga i Urti, i Dijshmi. 

7. (Përkujto) Kur Musai i tha familjessë vet: “Unë e pash një zjarr,e nga ai do t’ju sjellë ndonjë lajm ose do t’ju sjell një urë të ndezur që të ngroheni. 

8. E kur arriti te ai u thirr: “I bekuar është ai pranë zjarrit dhe ata përreth tij. I veçuar në madhëri është All-llahu, Zot i botëve! 

9. O Musa, në të vërtetë, Unë jam All-llahu, i plofuqishmi, i urti. 

10. E ti, hidhe shkopin tënd! E kur e pa atë që lëvizte si të ishte gjarpër, ai (nga frika) ktheu prapa duke mos patur kjdes. ( I thamë) O Musa! Mos u frikës se pranë meje të dërguarit nuk frikësohen! 

11. Përpos kush (nuk është i dërguar) bën mëkat (ai frikësohet) e që të keqen e zëvendëson me të mirën, atëherë s’ka dyshim se Unë jam ë fali shumë dhe jam mëshirues. 

12. Fute dorën tënde në xhepin tënd, e ajo do të dalë e bardhë pa kurrfarë të keqe, e këto janë ndër nëntë argument për të (vajtur) faraon dhe populli i tij, se me të vërtetë ata jaë popull i prishur. 

13. E kur u erdhën argumentet Tona të qarta, ata thanë: “Kjo pa dyshim është magji!” 

14. Dhe, edhe pse bindshëm të besueshëm në to (se shin nga Zoti), i mohuan në mënyrë të padrejtë e me mendjmadhësi, pra shikoje se çfarë ishte fundi i shkatërrimtarëve. 

15. Ne i patëm dhënë Davudit dhe Sulejmanit dituri, e ata të d thanë: “I falënderohemi vetëm All-llahut që na dalloi (me të mira) mbi shumë robër të Tij besimtarë”. 

16. E Sulejmani e trashëgoi Davudin dhe tha: “O njerëz, ne kuptojmë gjuhën e shpendëve e na shtë dhuruar nga gjithçka, e, vërtet ky është shpërblim i qartë”. 

17. E Sulejmanit ishte tubuar ushtria e vet që përbëhej nga exhinët, nga njerëzit dhe nga shpendët dhe ata mbanin rendin. 

18. Deri atëherë kur ariitën mbi luginën e buburrecave, një buburrëc tha: “O ju buburreca, hyni në vendet tuaja që të mos u coptojë Sulejmani dhe ushtria e tij duke mos ju vërejtur”. 

19. E ai (Sulejmani) buzëqeshi i gëzuar prej fjalës së tij dhe tha: “Zoti im, më mudnëso që të falënderoj të mirat Tuaja që m’i dhurove mua dhe prindërve të mi dhe ëq të bëj vepra të mira që Ti i pëlqen, e me mëshirën tënde më shtie në mesin e robërve Tuaj të mirë!” 

20. Dhe vështroi shpendët e tha: “ç’është kjo që nuk e shoh pupëzën? Jo, ajo nuk qenka këtu!” 

21. Unë do të dënoj atë më një dënim të ashpër ose do ta therrë ose ka për të më sjellë ndonjë argument të fortë (si arsyetim). 

22. Ajo nuk zgjati shumë e tha: “Unë kuptova atë që ti nuk je i njohur dhe të erdha nga Sebei me një lajm të sigurt”. 

23. Në të vërtetë unë gjeta një grua që po i sundonte ata (Popullin e Sebe-it) dhe asaj i ishte dhënë çdo send, e ajo kishte një fron të madh. 

24. Madje takova atë dhe popullin e saj se adhurojnë diellin e jo All-llahun, po djalli ua kishte hijeshuar atë veprim të tyre dhe i kishte shmangur rrugës së drejtë, andaj ata nuk gjejnë udhëzim. 

25. (i kishte shmangur) Për të mos adhuruar All-llahun që nxjerr në shesh (e di) të fshehtën në qiej e në tokë, dhe që e di atë që fshehni dhe atë që publikoni. 

26. All-llahu është një, nuk ka Zot tjetër pos Tij, Zot i Arshit të madh. 

27. Ai (Sulejmani) tha: “Do të shohim se a e thua të vërtetën apo je nga gënjeshtarët!” 

28. Shko me këtë letrën time e hidhjau atyre, largohu (pak) nga ata dhe përgjo se çka bisedojnë!” 

29. Ajo (gruaja - Belkisa) tha: “O ju pari, mua më ka arritur një letër madhështore!” 

30. (e lexova) Kjo është prej Sulejmanit (mandej e hapi, kur qe, në të) “Me emrin e All-llahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit!” (Bismil-lahir-Rahmanir-Rrahim!) 

31. (në vazhdim shkruan) “Të mos u mbani në të madh kundër meje, po të vini të dorëzuar (edhe besimtarë)!” 

32. Ajo tha: “O ju pari, më sugjeroni në këtë çështje timën se unë nuk do të vendosi asgjë derisa edhe ju të jepni pëlqim!” 

33. Ata (paria) i thanë: “Ne jemi të fuqishëm dhe jemi luftëtarë të rreptë, por puna qëndron te ti, e ti mendo se çka do të na urdhërosh!” 

34. Ajo tha: “Kur sundusit e pushtojnë ndonjë vend, ata e rrënojnë atë parinë më të zgjedhur të atij vendi e nënshtrojnë. . Kështu ata veprojnë!” 

35. Po unë do t’u dërgojë atyre një dhuratë (të madhe), e do të shohë se çka do të na sjellin të dërguarit (me dhuratë). 

36. E kur i erdhi ajo Sulejmanit, ai tha: “A me pasuri më ndihmoni mua? E atë që All-llahu më ka dhënë mua është shumë më e dobishme nga ajo që u ka dhënë juve! Por ju krenoheni me dhuratat tuaja!” 

37. Kthehu te ata (i tha kryesuesit të të deleguarëve), se për Zotin ne do t’u vvijmë atyre me një ushtri, së cilës ata nuk do të mund t’i bëjnë ballë dhe do t’’i dëbojmë prej aty të nënshtruar e të poshtëruar! 

38. Ai (Sulejmani) tha: O ju pari, cili prej jush do të më sjellë fronin e saj, para se të vijnë ata të dorëzuar?” 

39. Njëri prej xhinëve të vrazhdë (Ifriti) tha: “Unë do ta sjellë atë ty, par se të ngrites nga vendi yt, unë për të km fuqi dhe jam i sigurt!” 

40. E ai i cili kishte dituri nga libri tha: “Unë ta sjell atë ty sa çel e mshel sytë (këtij i tha sille)!” E kur e pa atë (fron) të vendosur pranë tij (Sulejmani) tha: Kjo është dhuntia e Zotit tim që të sprovojë mua se a do ta falënderoj, apo mos do ta përbuz. E kush falenderon, ai falenderon për të mirën e vet, e kush përbuz, Zoti im (s’ka nevojë), është i pa nevojë e bujar!” 

41. Ai (Sulejmani) tha: “Ndryshojani asaj fronin që ta provojmë se a po e njeh apo është nga ata që nuk dinë ta njohin!” 

42. E kur erdhi ajo, iu tha: “A është i tillë froni yt?” Ajo tha: “Si të ishte vetë ai?!” (Sulejmani tha) Neve na është dhënë dituria përpara saj dhe ne ishim besimtarë para saj. 

43. Pse atë (Belkisën) e kishte penguar ajo që adhuronte, pos All-llahut, dhe ishte nga një popull jobesimtar. 

44. Asaj iu tha: “Hyn në pallat, e kur mendoi se është një ujë i madh dhe i përvol këmbët”. Ai (Sulejmani) tha: “Ky është një pallat i lëmuar prej qelqi! Ajo tha: “Zoti im, unë i kam bërë krim vetes e tash i dorëzohem (pranoj besimin) All-llahut, Zotit të gjithësisë së bashku me Sulejmanin”. 

45. Ne ia dërguam Themudit vëllain e tyre (nga gjaku), Salihun (t’u thotë): “Adhuroni All-llahun!” Kur qe, ata du grupe që kundërshtoheshin. 

46. Ai (Salihu) tha: “O populli im, përse nguteni e kërkoni të keqen (dënimin) para të mirës, pse të mos kërkoni falje All-llahut që të mëshiroheni?” 

47. Ata thanë: “Ne parandjejmë fatkeqësi më ty dhe me ata që janë më ty!” Ai tha: “Ndjellja e fatit tuaj është te All-llahu, por vetë ju jeni një popull që ngatërroheni!” 

48. E në qytet ishin nëntë veta që bënin shkatërrime në tokë, e nuk përmirësonin. 

49. Ata që thanë: “Betohuni mes vete në All-llahu, ta mbytni atëdhe familjen e tij natë, e pastaj të afërmve të tij t’u thoni: Ne nuk morëm pjesë në mbytjen e familjes së tij, dhe se ne jemi të drejtë (të vërtetë)” 

50. Ata përgaditën një kurth e Ne ua shpërblyer kruhtin duke mos e hetuar ata. 

51. Pra, vështro se çfarë ishte përfundimi i dredhisë së tyre. Në të vërtetë, Ne zhdukëm të gjithë ata dhe popullin e tyre. 

52. e këto janë shtëpitë e tyre të mbetura shkret për shkak të mizorisë së tyre. E ne nuk ka dyshim se në këtë (rrënim) për një popull që kupton ka argument. 

53. Ne i shpëtuam ata që besuan dhe që ishin të mëtur (duke iu shmangur mëkatit). 

54. (Përkujto) Lutin kur ai popullit të vet i tha: “A bëni atë punë të shëmtuar që edhe vetë ju e kuptoni (se është e keqe)?” 

55. A vërtet, ju nga epshi kontaktoni me meshkujt, e braktisni gratë tuaja? Ju jeni popull injorantë (xhahil)