Chapter 46 - Sura 46
1Ҳа мийм.
2Китобнинг
туширилиши Ғолиб
ва ҳикматли
Аллоҳ
тарафидандир.
3Осмонлару
ерни ҳамда
улар
ўртасидаги
нарсаларни
фақат ҳақ ва
белгиланган
муддат ила
яратдик.
Кофирлар
бўлса, ўзлари
огоҳлантирилган
нарсадан юз
ўгурувчилардир.
(Қуръонни ҳикмат
ила нозил қилган
ғолиб ва қудратли
Аллоҳ
осмонлару
ерни ҳамда
уларнинг
орасидаги
нарсаларни ҳам
ҳақ ила, ҳикмат
ила яратган.)
4Сен:« Аллоҳдан
ўзга сиғинаётган
нарсаларингизнинг
хабарини беринг-чи,
менга
кўрсатинг-чи,
улар ердан
нимани
яратдилар?
Ёки
осмонларни
(яратишда)
иштироклари
борми? Агар
ростгўй
бўлсаларингиз,
менга бундан
(Қуръондан)
олдинги
китобни ёки
илмий асарни
келтиринг.»-
деб айт.
5Аллоҳни қўйиб,
қиёмат
кунигича
дуосини
мустажоб қилолмайдиганларга
илтижо
этадиганлардан
ҳам
адашганроқлар
борми?! Ҳолбуки,
У(бут)лар
уларнинг
дуосидан ғофилдирлар.
6Одамлар
маҳшарга
тўпланганда,
(бутлар)
уларга
душман
бўлурлар ва
ибодатларига
ҳам мункир
бўлурлар.
(Бизга ибодат
қилганингиз
йўқ, деб
инкор қиладилар.
Ҳатто шайтон
ўзига
эргашганлардан
тонар экан.)
7Қачонки
уларга
равшан
оятларимиз
тиловот қилинса,
куфр
келтирганлар
Ҳақ (Қуръон)
уларга келгандаёқ,
бу очиқ-ойдин
сеҳрдир,
дерлар.
8Балки у(Қуръон)ни
ўзи тўқиб
олган ҳам
дерлар.
Сен:«Агар уни
тўқиб олган
бўлсам, Аллоҳдан
(келадиган)
бирор
нарсани
мендан қайтаришга
қодир
эмассиз. У
зотнинг Ўзи ҳақида
сиз шўнғиётган
нарсаларни
яхши
билувчидир.
Мен билан
сизнинг
ўртангизда
гувоҳликка
Унинг Ўзи
кифоядир. Ва
У кечирувчи ҳам
раҳмли
зотдир», деб
айт.
9Сен:»Мен
биринчи Пайғамбар
эмасман,
менга ва
сизларга
нима қилинишини
билмайсман.
Фақат, ўзимга
ваҳий қилинаётган
нарсагагина
эргашурман.
Мен очиқ-ойдин
огоҳлантирувчиман,
холос», деб
айт.
10Сен:«Айтинг-чи,
агар у(Қуръон)
Аллоҳдан
бўлса-ю, сиз
унга куфр
келтирсангиз
ва ҳолбуки,
Бани
Исроилдан
бир гувоҳ у(Қуръон)га
ўхшаш
нарсага гувоҳлик
бериб, иймон
келтириб
турибди, сиз
эса, кибру ҳаво
қиляпсиз.
Албатта, Аллоҳ
золим қавмларни
ҳидоят қилмайди»,
деб айт. (Қуръони
каримда бузуқ
ақидаларни
тузатиш, тўғри
йўлга бошлаш
учун турли
услублар қўлланган.
бу оятда
мушрикларнинг
ақидасига
шубҳа солиш
йўли билан,
уларнинг
хатода
эканликлари
баён қилинмоқда.)
11Куфр келтирганлар
иймон
келтирганларга:
«Агар у(Қуръон)
яхшилик
бўлганида,
унга биздан
аввал
бормасдилар»,
дерлар. У(Қуръон)дан
ҳидоят
топишмагач,
бу-қадимги
уйдирмадир»,
дерлар.
(Кибру ҳавога
учган араб
бойваччаларининг
назарида
камбағалларнинг
Исломга
кириши, Қуръонга
ишониши
камчилик, айб
бўлиб
кўринган.Улар
ўзларича,»ялангаёқлар
юрган йўл
яхши
бўлармиди?»демоқчилар.
Лекин, айни
чоқда, Ҳазрати
Абу Бакр, Ҳазрати
Усмон, Ҳадича
онамизга
ўхшаш бой,
задогонлар ҳам
биринчилардан
бўлиб
Исломга
киришганини
эътиборга
олишмайди.
Ислом бойни ҳам,
камбағални ҳам,
кучлини ҳам,
заифни ҳам
бир оила
аъзоси қилиш
учун Аллоҳ
тамонидан
юборилган
дин.)
12У(Қуръон)дан
олдин
Мусонинг
китоби йўл
бошловчи ва
раҳмат эди.
Бу эса, араб
тилидаги,
тасдиқловчи,
зулм қилувчиларни
огоҳлантириш
учун ва
яхшиларга
башорат
китобидир. (Қуръон
ўзидан
аввалги
китобларда,
жумладан,
Тавротда
келган ақида
аслини, илоҳий
йўлни, дину
диёнатни
тасдиқлайди.)
13Албатта
«Роббимиз
Аллоҳдир»
деган, сўнгра
бунда мустақим
турганларга
хавф йўқдир
ва улар хафа ҳам
бўлмаслар.
14Ана
ўшалар
жаннат
эгаларидир,
унда қилган
амаллари
мукофотига
абадий қолурлар.
15Биз
инсонни
ота-онасига
яхшилик қилишга
буюрдик.
Онаси унга қийланиб
ҳомиладор
бўлди ва уни қийланиб
туғди. Ва
унинг ҳомиласи
ва кўкракдан
ажратиши
ўттиз ойдир.
Токи у
камолга етиб,
қирқ ёшга
кирганида:
«Роббим Ўзинг
менга ва ота-онамга
берган
неъматларингга
шукр қилишимга
ва сен рози
бўлган солиҳ
ишларни қилишимга
илҳом бергин.
Ва менинг
зурриётларимни
ҳам солиҳлардан
қилгин.
Албатта, мен
тавба қилдим
ва албатта,
мен
мусулмонларданман,
деди. (Аллоҳ
таоло
инсонни
ота-онасига
яхшилик қилишга
буюрмоқда. Бу
инсонийлик
бурчидир, бошқа
ҳеч қандай
асос йўқ.
Инсон фақат
инсонлиги
учун
ота-онасини ҳурмат
қилиши,
эъзозлаши
зарур. Лекин
шу билан бирга,
оятнинг
ўзида
ота-онага яхшилик
қилишнинг
боисларидан
баъзиси
айтиб ўтилмоқда.)
16Ана
ўшаларнинг
энг яхши
амалларни қабул
қилиб,
ёмонликларини
ўтиб
юборурмиз.
Улар жаннат
эгаларидандир.
Уларга
берилган ҳақ
ваъда шулдир.
(Аввалги
оятдаги мақтовли
сифатларга
эга бўлган
мўминларнинг
қилган яхши
амалларини қабул
қиламиз,
дейди Аллоҳ
таоло.
Албатта,
амални қабул қилгандан
сўнг унинг
мукофати ва
савобини ҳам
кўпайтириб
беради.)
17Ота-онасига:
«Уфф
сизларга, (қабрдан)
чиқарилишимнинг
ваъдасини
бераяпсизларми?!
Мендан аввал ҳам
асрлар ўтган-ку!»
деган кишига,
Аллоҳдан
мадад
сўраган ҳолда
улар: «Ҳолингга
вой бўлгур,
иймон келтир,
албатта, Аллоҳнинг
ваъдаси ҳақдир»,
дедилар. У
бўлса «Бу
ўтганларнинг
афсоналари,
холос», дер.
18Ана
ўшаларга
ўзларидан
аввал ўтган
жин ва инс
умматлари қаторида
(азоб) сўзи ҳақ
бўлгандир.
Албатта, улар
зиён
кўрувчилардан
бўлдилар.
19Ҳар
бирларига қилган
амалларига
яраша
даражалар
бордир. Ва
уларга
амалларининг
(мукофат ёки
жазоси) тўлиқ
берилур ва
уларга зулм қилинмас.
(Ушбу оятда ҳар
бир инсонга
бу дунёда қилган
амлига яраша
у дунёда
даража
берилиши
таъкидланмоқда.
Қиёматда
яхшиларни
тўплаб
жаннатга,
ёмонларни
дўзахга
киритиб
юбориш билан
кифояланмаслиги
маълум бўлмоқда.
Балки ҳар бир
инсон бу
дунёда қилган
амалига қараб
алоҳида
даражага эга
бўлади.
Заррача
яхшилик ҳам,
ёмонлик ҳам ҳисоб-китобдан
четда қолмайди.
Кўп яхшилик қилганларнинг
даражалари
жаннатда
олий бўлади.
Шунинг учун
яхшиликни
иложи борича кўпроқ
қилишга
уриниш
керак.)
20Куфр
келтирганлар
дўзахга
кўндаланг қилинган
кунда
(уларга): «Ҳаёти
дунёдаёқ ҳузур
ҳаловатингизни
кетказиб,
мазасини
татиб бўлгансиз.
Бугунги
кунда ер
юзида ноҳақ
кибру ҳаво ва
фисқу фасод қилганингиз
учун хорлик
азоби ила
жазоланасиз»,
дейилур.
21Ўз қавмини
қум
тепаликларда
огоҳлантирган
Однинг
биродарини
эсла! Ва ҳолбуки,
ундан аввал ҳам,
кейин ҳам огоҳлантирувчилар
ўтган. «У
зотдан
ўзгага ибодат
қилманглар,
албатта, мен
улуғ кунда
бошингизга
тушадиган
азобдан қўрқурман»,
(деб). («Однинг
биродаридан»
мурод Пайғамбар
Ҳуд алайҳиссаломдир.
У киши ўз қавми
Одга Аллоҳ
томонидан
Пайғамбар қилиб
юборилганлар.
Од қавми
«Боида»
арабларидан
бўлиб, асли
Арабистон
ярим
оролининг
жанубида, Ҳазарамавт
томонда,
баландлик–қумтепа
жойларда
яшаган.
(Исмоил алайҳиссаломдан
аввал ўтган
арабларни
«Боида» араблари
дейилади.)
22Улар:«Бизни
худоларимиздан
оздиришга
келдингми?
Агар
ростгўйлардан
бўлсанг,
бизга ваъда қилаётган
нарсангни
келтир»,
дедилар.
23У:«Албатта,
илм Аллоҳнинг
ҳузуридадир.
Мен нима
билан
юборилган
бўлсам, шуни
етказмоқдаман.
Лекин
сизларнинг
жоҳил қавмлигингизни
кўриб
турибман»,
деди. (Кофирлар
Пайғамбардан
въда қилинаётган
азобни тезроқ
келтиришни
талаб қилишди.
Пайғамбар
эса, менга
сизларни огоҳлантириш
топширилган
эди, шуни
бажардим, азобнинг
қачон
келишининг
илми эса фақат
Аллоҳнинг ҳузурида.
Мен унинг вақтини
ҳам, шаклини ҳам
билмайман, дедилар.)
24У(азоб)нинг
водийлари
томон
кўндаланг
бўлиб
юрганини
кўришганда,
бу кўндаланг
бўлувчи,
бизга ёмғир ёғдирур,
дедилар. Йўқ!
Бу ўзингиз
орзиқиб
сўраган
нарса, аламли
азоби бор
бўрондир.
25У
Роббисининг
амри ила ҳар
бир нарсани
вайрон қилур.
Бас, масканларидан
бошқа нарса
кўринмай қолди.
Жиноятчи қавмларни
шундоқ
жазолайрмиз.
(Од қавмига
юборилган
шамол алоҳида
азоб шамоли
эди. У Аллоҳнинг
амри ила
нимага тегса,
вайрон (ҳалок)
қилиши керак
эди.)
26Ва, дарҳақиқат,
Биз уларга
сизга
бермаган
имконларни берган
эдик. Ҳамда қулоқ,
кўз ва қалблар
ато этдик.
Бас, на қулоқлари,
на кўзлари ва
на қалблари
уларга ҳеч
бир фойда
бермади.
Чунки улар
Аллоҳнинг
оятларини
инкор қилган
эдилар. Бас,
уларни
ўзлари
масхара қилган
нарса (азоб)
ўраб олди.
27Ҳақиқатда,
атрофингиздаги
шаҳар-қишлоқларни
ҳалокатга
учратдик ва
шоядки,
ўзларига қайтсалар,
деб ҳужжат-далилларни
баён қилдик.
(Аллоҳ таоло
Макка
мушрикларига
ўзлари
хабардор
бўлган,
уларнинг
атрофида
куфри ва
инкори
туфайли ҳалокатга
учраган Од,
Самуд, Сабаъ
ва Лут қавмларини
эслатмоқда.)
28Қани энди,
Аллоҳни қўйиб,
(У зотга) яқинлаштирувчи
деб тутинган
худолари
уларга ёрдам
берсалар эди.
Йўқ! Улар ғойиб
бўлдилар ва
бу уларнинг
уйдирма ҳамда
тўқиган бўҳтонларидир.
(Аввалги
оятларни
ўрганиш жараёнида
тушунганимиздек,
мушриклар
буту
санамларга,
булар бизни
катта худога
яқирлаштирадилар,
шафоат қиладилар,
деб эътиқод қилар
эдилар.)
29Ва сен
томон бир
гуруҳ
жинларни Қуръон
эшитишга
бурганимизни
эсла. Унга ҳозир
бўлганларида:
«Жим, қулоқ
осинглар!»,
дедилар. Қачонки,
қироат охирлаганда,
ўз қавмларига
огоҳлантирувчи
бўлиб қайтдилар:
(Оятдан
маълум
бўляптики,
жинларнинг Қуръонга
қулоқ
осишлари
тўсатдан,
кутилмаганда
содир бўлмаган,
балки уларни
Аллоҳ
таолонинг
Ўзи буриб қўйган.
Бу фазлни Пайғамбар
алайҳиссаломга
ҳам эслатмоқда.)
30«Эй, қавмимиз!
Биз Мусодан
кейин
туширилган,
ўзидан
аввалги
нарса(китоб)ларни
тасдиқловчи, ҳақ(дин)га
ва тўғри
йўлга ҳидоят қилувчи
китобни
эшитдик.
31Эй, қавмимиз,
Аллоҳнинг
даъватчисига
жавоб беринг
ва Унга иймон
келтиринг: У
зот
сизларнинг
гуноҳларингизни
мағфират қиладир
ва аламли
азобдан сақлайдир.
(Жинлар Қуръони
Каримдан
баъзи
оятларни
тинглашлари
билан, уни
инсу жинга
юборилган
илоҳий китоб
эканлигини
тушуниб
етганлар. Шунингдек,
Муҳаммад
алайҳиссаломни
Аллоҳнинг
даъватчиси
эканликларини,
у зотнинг чақириқларига
жавоб бериш
лозимлиги,
Аллоҳга
иймон
келтириш
вожиблигини ҳам
англаб
етганлар. Энг
муҳими,
охиратни, қиёмат
кунини
билганлар,
унда аламли
азоблар
борлигини,
Аллоҳга
иймонгина у
азобдан сақлаб
қолиши
мумкинлигини
фаҳмлаганлар.
Афсуски,
инсонлар бу
борада
жинларчалик ҳам
эмаслар.)
32Кимки,
Аллоҳнинг
даъватчисини
қабул қилмаса,
бас у ер
юзида қочиб қутила
олувчи
эмасдир ва
унга У зотдан
ўзга валийлар
ҳам йўқдир.
Ана ўшалар
очиқ-ойдин
залолатдадир»,дедилар.
33Улар
осмонлару
ерни яратган
ва уларни
яратишда беҳол
бўлмаган
зот–Аллоҳ,
ўликларни ҳам
тирилтиришга
қодир
эканини
англаб
етмадиларми?
Зеро, У зот ҳар
бир нарсага қодирдир.
34Куфр
келтирганлар
дўзахга
кўндаланг қилинган
кунда: «Бу ҳақиқат
эмасми?!»
(дейилур).Улар,
Роббимизга қасамки,
худди шундоқ,
дерлар. У
зот:«Бас, куфр
келтирганингиз
учун азобни
тотинглар»,
дер.
35Бас,
азму-матонат
соҳиби
бўлган Пайғамбарлар
сабр қилгандек,
сабр қил,
уларга (азоб
етишига)
шошилма!Улар
ваъда қилинган
нарсани
кўрганларида
худди (бу дунёда)
кундуздан
бир лаҳзагина
турганга
ўхшарлар. Бу
етказишдир!
Бас, фақат
фосиқ қавмларгина
ҳалок қилинур!
(Аллоҳ таоло
ушбу оятда
кофир, мушрик
ва динсизлар
доимо мўмин-
мусулмонларга
зулм қилиб,
озор бериб,
тазйиқ
ўтказиб
келаганликларини
эслатмоқда.
«Улул азм»,
яъни сабр
матонат соҳиби
бўлган Пайғамбарлар–Нуҳ,
Иброҳим,
Мусо, Ийсо
алайҳиссаломлардир.
Бу буюк Пайғамбарларнинг
ҳар
бирларининг
бошларига
иймон йўлида,
дину диёнат
йўлида қанчадан-қанча
кулфатлар ёғилган.
Лекин улар
сабр
матонатда
зарбулмасал
бўлганлар.
Оятда Қуръон,
етказиш, деб
аталмоқда.)